Tranen in het ochtendgloren
De ochtend dient zich aan en langzaam wordt ik wakker uit een verre slaap. Wakker waaruit? Waar was ik vannacht? Ik beweeg mijn lijf en lig nog in mijn bed, bewust reizend in- en voelend van alle organen die me dienen. Hier ben ik nu op aarde in deze realiteit waar ze me Ada noemen. Wie ben ik werkelijk vraag ik me af. Diep van binnen wordt steeds duidelijker wie ik ben, waar ik vandaan kom en waarom juist nu hier mijn bewustzijn gekoppeld is.
Plots vloeien er dikke tranen over mijn wangen. Via oortjes van de memorecorder luister ik naar muziek van Frits Evelein: Deep Mercing with … de With is hier mijn achternaam, al glimlachend daarnaar reis ik via de klanken, met alles wat woorden inhouden, in mezelf en maak een zachte landing in mijn hart. Mijn hart opent zich en ik zie van binnenuit mijn hartspier waar ik doorheen kijk naar een andere realiteit. De muziektrillingen ervaar ik al vibrerend als kleuren verspringend tot één schakering van zuiver witgoud licht in mij. Door dit with licht (met licht) heen zie ik zonnestralen schijnen. Waarop ontelbare heldere zuivere kristallen zich tonen.
Een groene smaragd trekt mijn aandacht. Ik voel oneindige compassie en stap in deze kristal. Compassie vanuit wie ik werkelijk ben als tijdreiziger uit een andere wereld. Vandaaruit neem ik de tranen waar die over mijn; Ada`s wangen vloeien en zie haar systemische realiteit verschuiven. De tranen symboliseren verdriet waarin alle emoties weerspiegelen, trauma wat ooit was laat zich zien, de pijn lijkt eraf. Ooit als verpleegkundige tonen meerdere voorvallen en vibreren met mij (deel) aspecten van cliënten, met in dit aspect mogelijke zelfdoding. In mij zie ik deze velden met nog een lichte beroering naar een neutrale onvoorwaardelijke liefdevolle frequentie schuiven. Vervolgens door mijn uitstraling gaan collectieve velden vanuit dit aspect in werelden in werelden met mij resoneren.
Als naar een film naar mezelf en de tranen kijkend, ervaar ik een wetende zo een giga Jeh-su`hjah kracht in mij verbonden met al wat is. In deze tranen weerspiegelt een voorval van gisteren. Met vier vrouwen waren we samen in een bewustzijnsuitwisseling. Vlakbij waar we verblijven bevind zich een dubbele spoorlijn waar wij vanuit de eerste verdieping opkijken. Halverwege ons samenzijn staat een trein stil. Als één van de vrouwen hierop wijst ervaar ik een shock in mij en zie in mijn innerlijk beeld een plaatje van een mens, althans de fysieke resten van een mens daarvan aan de trein geplakt. Letterlijk zijn de menselijke resten niet zichtbaar vanuit onze positie en ik verwoord dat ook niet naar de vrouwen. Ik zeg tegen hen “Dat voelt niet goed”.
En het plaatje met een DNA blauwdruk van deze mens, in menselijke resten, wat ik ervaar in mij, vervaagd gestaag in me en het lost op in een plasmaveld.
In de trein, met een dubbele verdieping, mogelijk een intercitytrein zie ik veel mensen zitten en uiterlijk waarneembaar zie ik een rustig beeld. De machinist staat in zijn deuropening en staart naar buiten. Buiten de trein staat een politieagent kijkend naar de machinist.
Samen kijken wij vrouwen even naar dit beeld en wisselen we kort wat woorden uit. Als we samen in een bekrachtiging gaan stel ik voor de mensen in / bij de trein ook waar te nemen.
Na de waarneming / bekrachtiging vertellen we elkaar onze bevindingen van onze reizen die we willen delen. De trein komt – en breng ook ik – niet meer ter sprake. Al zien we later terloops dat de voorkant is afgeplakt met een zwart zeil.
De shock in mij van ‘het gebeuren’ met de trein heeft me aangezet om samen met mijn galactische familie in vele lagen alles en iedereen waar te nemen met name in dit aspect van mogelijke zelfdoding. Ik zie werelden in werelden in beelden en ook eentjes en nulletjes als een programma; als schitterende lijntjes. Lijntjes die bv als een stukje lijn al een hele wereld op zich uitbeeld. In de uitbeelding ervaar ik trillingen, als ik daarin kijk ervaar ik door mijn manier van kijken krachtenergieën, noem het Godsvonk energieën, waardoor ook al het waargenomene mee gaat trillen in die zijnsfrequentie.
Het wezen van de mens van de mogelijke zelfdoding verschuift uit deze realiteit en ontstijgt deze matrix.
Mijn tranen vloeien neutraal, zonder gedachten zonder oordeel. Het beeld – lost op – in mij – is het – NU.
Ik stap uit de groene smaragd; in verbinding blijf ik altijd en overal.
De tranen en de glimlach verbleken.
Ada de With
Yahthichi
2 juli 2023