Triatlon,

Het is heerlijk wonen in het centrum van Gorinchem, grenzend aan de rand van de wallen. Dit is een dijkje rondom de binnenstad; in een klein uurtje te bewandelen. Vanmorgen heb ik besloten in de lentezon daar op een bankje een boekje te gaan lezen, het gaat over systemische opstellingen. Zelf begeleid ik ook opstellingen en tevens Quantum manifestatie hypnose sessies. Met de visie vanuit gelijkwaardigheid:

*Mij en de ander zijn kracht, macht en scheppingsvermogen vanuit een diep weten te laten voelen (hart) in wie ik / wij werkelijk van oorsprong zijn.

*Ons meest gangbare handelen komt vanuit systemisch aangeleerd denken, -gedrag en -gevoel en niet van vanuit een harts-connectie met ons diepere zelf, daar dien ik me bewust van te zijn.

* Vervolgens mijn hartsbewustzijn samen te laten vloeien met mijn denken waarin mijn autonome wetende soevereine voelende denken (oorsprong) kan creëren en  manifesteren.   

De zon schijnt, zijn stralen verwarmen de koele voorjaarswind. Een diepe teug adem laat ik in visualisatie als kristal goud plasma licht, als een vortex door heel mijn lijf wervelen. Ik verwonder, bewonder, geniet van de prachtige natuur met uitkijk op een beverburcht. Tevens kijk ik op de ingang voor de schepen naar de Grote Merwedesluis met de Merwede op de achtergrond, deze lonkt naar me. Ook toont zich een ingang, waar een rijk scala aan plezierboten en jachten hun thuishaven hebben.

Ik vraag me af, wat zie ik werkelijk en hoe komt het bij me binnen? Vanuit welk perspectief ziet een ander dit?

Ik sluit mijn ogen, voel mijn lijf van top tot teen er doorheen en omheen. Ervaar mijn essentie; het word stil, gedachten verdwijnen naar de achtergrond.

Mijn gemoed: neutraal stationair stabiel.

Mijn bewustzijn: krachtig in weten wie ik van oorsprong werkelijk ben.

Ik open mijn ogen, er rent iemand voorbij in een jogging outfit omhangen met reclameopdruk. Dan vraagt een dame of ze naast me op het bankje in de zon mag zitten. Tja wat vind ik daar werkelijk van, automatisch zei ik; ja natuurlijk de plaatsen zijn vrij. Maar ik voel, eigenlijk zit ik niet op een praatje te wachten. De vrouw begint gelijk te vertellen; dat ze op haar kleinzoon wacht want die doet mee aan de halve triatlon. Buiten de Waterpoort is de finish dat is een paar honderd meter verder. Een script aan familieaangelegenheden wordt me als een waterval verteld.

Ik luister aandachtig en zie haar woorden dansen in de waterval waarin ze één worden en vervloeien in de druppels van het bruisende water.

Geleidelijk aan komen er meer hardlopers voorbij eerst enkelingen en daarna ook kleine groepjes mensen. Soms hijgend of stil vooruit starend naar hun voeten het lijkt als in een automatische tred. Maar mijn motto in het leven is: “Het is niet wat het lijkt”. Ik kijk heel neutraal zonder gedachten naar de mensen en neem het veld waar. Vanuit verbinding met een voelend-wetend-bewustzijn, aanschouw ik als in een overview.

De mevrouw naast me begroet haar hardlopende kleinzoon en vertrekt daarna. Zo mijn taak zit erop zegt ze en verdwijnt snel uit mijn zicht. Mijn boekje ligt nog onaangeraakt naast me.

De zon verrijkt mijn tafereel van de (hard)lopers. Totdat ik besef dat ook de mensen stralen, vele zonnen neem ik waar.

Als heel intrigerend ervaar ik de vele verschillende gezichten en gemoedstoestanden. Sommigen moedig ik aan en roep: je bent er bijna, nog ff volhouden, je kunt het, of: wat een prachtige krachtige tred heeft u. In een brede glimlach van oor tot oor die wordt beantwoord met een zelfde soort smile, voel ik een diepe hartsverbinding die verder gaat dan deze aarde.

Langzaam vervaagd mijn beeld van vaste vorm naar meer vloeibaar. Door de mensen heen toont nog een soort waterig plasma beeld, ik ervaar dat als een soort energetisch beeld van het wezen. Het torent ver boven de mensen uit en hoort bij die mens. Ik interpreteer het voor nu als een oorspronkelijk ‘wezenlijk’ lichaam. Bij een ieder is het weer anders zoals die ene man, fysiek heel lang van postuur en door hem toont me nog veel langere benen en een lijf meters boven hem uit. Hij weerspiegeld een soort zeemeerman met een krachtige helder blauwachtige schitterende uitstraling, maar dan net iets anders. Lastig voor me te omschrijven. Ik begroet (ook) dat wezenlijke deel van die ander en heet het welkom in mij. Tevens maak ik een diepe buiging naar mijn bewustzijn waarin mijn (oer)weten dat voorbij gaat aan het automatische mind-denken.

Een vrouw die ik van verre al in mijn vizier heb, daar huppelt haar wezenlijke glorie door het lijf mee. De vrouw toont moe, je zou kunnen interpreteren bijna uitgeput, ik tracht neutraal te kijken zonder oordeel. Als ik haar luid aanmoedig krijg ik een warme blik waarin ik een diepe verbinding voel met haar wezen. Ik verwelkom haar en roep: “welkom je hebt het bijna voltooid, je red het”. Diepe herkenning van ooit en tranen rollen spontaan over mijn wangen, maar ik huil niet. Zo verwelkom ik tientallen en voor mij ontelbare verschillende wezens door de hardlopende mensen heen en ik ben, wij zijn hier! De natuur straalt nog meer, danst en beweegt mee. Dit gevoel is er altijd al maar niet eerder zo bewust als normaal in mijn beeldvorming aanwezig. Ik bevraag mezelf, wat zie ik werkelijk, met mijn ogen, mijn (licht)lichaam, zintuigen, gevoel, mijn weten en waarnemen? Ik zie, ervaar hologrammen in velden, wat voor mij aan een ander lastig is uit te leggen. Dan ontroerd een diep besef me, dat vanuit mijn waarnemen (geconnect met mijn achterban); menselijke en wezenlijke frequentievelden in het nu samenvloeien naar een coherent veld. Tevens aanvaard ik in dit lijf, dat alleen ik ‘mezelf valideer’ in mijn eigen bewuste gevoel: diep in mijn hart “weet ik” en ervaar in het nu moment intens een eindeloze kracht in vrede en rust, het is.

Een dame komt me bedanken, ze heeft zojuist de finish gehaald. Het laatste stuk was erg moeizaam voor haar maar door de aanmoediging van mij ging het ineens vanzelf, alsof ze gedragen werd zei ze met een knipoog. Het was de dame van de wederzijdse smile.

Een boekje gaan lezen op een bankje in de zon, wordt een verwelkomen met wezenlijke ontmoetingen, een herkenning van vele verschillende volkeren zich tonend door de deelnemers aan de Triatlon heen. Voor mij voelt het als een thuiskomst hier en de erkenning in mijn lijf, in wie ik in wezen werkelijk ben. Ook als buitenaardse ontmoetingen, doch het voelde voor mij toch heel aards, een herkenning een weerzien onder de mensen hier en nu op de aarde. Het boekje nog niet gelezen.